Het licht van de felle, maar afwezige lampen in de reflectie onder mij flitst voorbij. Harde druppels kletteren tegen mijn dunne dakje, bestaande uit de stof die is vastgemaakt aan de kraag van mijn winterjas. Niet waterdicht. Vage rode lichten lijken me van overal te bespieden, terwijl ik met gelijktijdige bewegingen doorga met wat na al die jaren een tweede vorm van lopen in geworden, zeker in dit land. Een auto maakt het lawaai dat voor even de druppels laat weten dat ze voor dat ene moment niet luider zijn. Uiteindelijk victorie. Maar de stemmen van de nacht hebben veel klanken. Silhouetten lopen onrustig met een zwart koord in hun hand, dat leidt naar wat alleen een wetende geest kan bedenken. Anders zou er geen verklaring zijn voor de bewegingen van dat kleine iets aan het eind van het touw. Zoals ik al zei, de lampen zijn zuinig vannacht. Het water wordt groen gekleurd en in deze waas van venijn en listige slangen voel ik kracht en zet af. Ik was voor een moment het tikken aan de buitenkant van mijn huis vergeten, natte haren slaan teder tegen mijn dak op het ritme van vastberaden trappen.
Comments
Post a Comment