ontdekbewijs

Het blauwe uur van de avond is aangebroken. De lucht koelt af en de stemmen worden zachter. Het is de tijd van de zwaluwen. De dag is voor de hittedieren, maar de blauwe koelte is voor de dieren die hun vrijheid koesteren. Tuimelend tussen bomen door. Genietend van het zachte blauw dat langzaam maar zeker een paarse gloed begint te krijgen. Alleen vergezeld met elkaar, want de mensen houden niet van het blauwe. Vreugde, droefheid, angst. Ze vertellen elkaar verhalen en zingen slaapliedjes toe. Snel, want het blauwe is bijna voorbij. Één voor één floepen ze aan. De lichten die de sterren ervan weerhouden advies te geven aan de personen op aarde die dat hard nodig hebben. Het signaal dat ze verteld dat de nacht niet van hen is. De verhalen worden afgeraffeld, de liedjes gestaakt. Langzaam wijken ze uiteen, om het volgende blauwe uur weer te zingen en te dansen.

' I am a fox. My tail as long and hairy, my ears as exact, my sight as sharp, my smell as delicate and my walk as cunning', said the cat from the neighbours. Credits to photograph: Andreas Lie

Christmas night, another fight Tears we cried, a flood Got all kinds of poison in, poison in my blood I took my feet to Oxford street Trying to right a wrong 'Just walk away', those windows say, but I can't believe she's gone When you're still waiting for the snow to fall It doesn't really feel like Christmas at all Up above candles on air flicker Oh they flicker and they flow And I am up here holding on to all those chandliers of hope And like some drunken Elvis singing I go singing out of tune Singing how I've always loved you, darling, and I always will Oh when you're still waiting for the snow to fall It doesn't really feel like Christmas at all Still waiting for the snow to fall It doesn't really feel like Christmas at all Those Christmas lights light up the street Down where the sea and city meet May all your troubles soon be gone Oh Christmas lights, keep shining on ...

Voorzichtig sloeg ze de bladzijde om. Hier, in het kapelletje, las ze graag. Ze, een meisje met kort, donker haar en nog donkerdere ogen, deed niets liever. Ook nu kon ze haar ogen niet van het boek afhalen. Ze hield haar adem in toen ze las dat het monster achter hem stond, terwijl hij dat niet doorhad. Voor de zekerheid keek ook zij even over haar schouder. In een waas zag ze een kleine gedaante staan. Ze schrok en keek beter. De lucht om haar heen leek ineens ijzig koud te worden toen ze zag wie het was. Ze keek recht in de ogen van een meisje met kort, donkerbruin haar en bruine ogen. Maar dit kon niet. Ze keek naar haar eigen handen, om zeker te weten dat ze zelf nog op het bankje zat. Toen keek ze weer naar het meisje. 'Wie ben je?' kon ze uitbrengen. 'Ik ben jou', antwoordde dezelfde stem. Dit kan niet, dacht ze weer. Haar hart klopte in haar keel toen het meisje dichterbij kwam. 'Wees niet bang', zei het meisje met een glimlach waar diepe haat in ve...

Hoe komt het toch dat jij als geen ander wezen schijnt te weten hoe ik me voel Door alleen maar te liggen Mij jou te laten kroelen je geeft liefde. Misschien ben jij een wonderwezen met een extra zintuig, een speciaal plekje in je geest dat gevoelens versterkt Jij houdt van de wezens die jou liefde geven. Alhoewel ze soms niet begrijpen maar wel willen weten en dat dan naast zich neer leggen. In die grote gele ogen dichtgaand uit respect een diepere betekenis misschien wel begrip. Misschien begrijp ik je meer dan ik eerst dacht.

Druppels op mijn hand als de korrels van het zand Ze komen niet van het strand Ik kijk naar de lucht Een zucht Wolken met water wolken voor later Niet voor nu nu is bij jou jij bent trouw Bij jou is geen tijd voor gaan geen tijd voor een traan

Ik fiets door het blauwe uur met de mist aan mijn zij de vogel wordt wakker de mens ontwaakt Een schimmig zachte gloed over het asfalt, het gras, het water De zon breekt door maakt een einde aan het blauw Maar het moment zal ik koesteren voor als ik er naar verlang