twee kanten

Voorzichtig sloeg ze de bladzijde om. Hier, in het kapelletje, las ze graag. Ze, een meisje met kort, donker haar en nog donkerdere ogen, deed niets liever. Ook nu kon ze haar ogen niet van het boek afhalen. Ze hield haar adem in toen ze las dat het monster achter hem stond, terwijl hij dat niet doorhad. Voor de zekerheid keek ook zij even over haar schouder. In een waas zag ze een kleine gedaante staan. Ze schrok en keek beter. De lucht om haar heen leek ineens ijzig koud te worden toen ze zag wie het was. Ze keek recht in de ogen van een meisje met kort, donkerbruin haar en bruine ogen. Maar dit kon niet. Ze keek naar haar eigen handen, om zeker te weten dat ze zelf nog op het bankje zat. Toen keek ze weer naar het meisje. 'Wie ben je?' kon ze uitbrengen. 'Ik ben jou', antwoordde dezelfde stem. Dit kan niet, dacht ze weer. Haar hart klopte in haar keel toen het meisje dichterbij kwam. 'Wees niet bang', zei het meisje met een glimlach waar diepe haat in verstopt zat. Toen het meisje zo dichtbij haar stond dat ze haar adem kon voelen, stak ze haar hand uit en drukte met het topje van haar vinger tegen de huid van haar nek. Opeens begon het plekje te branden en ze gilde het uit van de pijn. 'Auw! Je bent een monster!' zei ze terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Het meisje lachte, het was een harde, rauwe klank. Toen kwam ze opeens met haar hoofd heel dichtbij en zei met een diepe, duistere stem 'Ja, ik ben een monster. Maar ik ben jou', en ze blies in haar gezicht.

Een koude windvlaag vloog over haar gezicht en ze schrok wakker. Ze keek even versuft naar haar boek, dat op dezelfde bladzijde lag en ging rechtop zitten. Van haar droom kon ze zich niets meer herinneren. Ze had het kleine litteken op haar nek ook nog niet opgemerkt.